Białecki Antoni Władysław Emiljan (1836–1912), profesor prawa, syn Kazimierza, obywatela w W. Ks. Poznańskiem, i Domicelli z Bartoszewskich, urodz. się 11 VI w Warszawie. Po ukończeniu gimnazjum św. Anny w Krakowie studjował prawo w Uniw. Jagiel. Współpracował wówczas w »Gwiazdce Cieszyńskiej« i »Kronice Wiadomości Krajowych i Zagranicznych«. W r. 1856 spowodu nadwątlonego zdrowia przerwał studja uniwersyteckie, aby rozpocząć praktykę rolniczą w dobrach jen. Chłapowskiego. Równocześnie z polecenia Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Poznaniu przeprowadził w Manieczkach i Mikorzynie poszukiwania archeologiczne, których wynik ogłosił w artykule Wykopaliska w Manieczkach w »Bibljotece Warszawskiej«. W tym czasie powołany został na członka Tow. Przyjaciół Nauk w Poznaniu i Komisji Archeologicznej w Wilnie. W r. 1858 porzucił pracę na roli i za namową Jozafata Ohryzki osiadł w Petersburgu, aby współpracować przy wydawnictwie »Volumina Legum«. Tam przetłumaczył dzieło Ponnera »Litość w stosunku do cywilizacji«, oraz napisał studjum pt. Rękopisma Długosza w bibliotekach petersburskich. W końcu r. 1860 udał się na studja do Niemiec, a w r. 1862 otrzymał w Heidelbergu stopień doktora filozofji. Po utworzeniu Szkoły Głównej powołany na stanowisko p. o. profesora na katedrze prawa międzynarodowego, został w r. 1866 mianowany profesorem zwyczajnym. W l. 1863–1869 wykładał dla kursów I i II encyklopedję umiejętności politycznych oraz prawo międzynarodowe (1864–1869). W Szkole Głównej sprawował urząd sędziego (1867–1869), był redaktorem wykazów Szkoły Głównej oraz współpracował przy układaniu projektu ustawy, która miała przekształcić Szkołę Główną na Uniwersytet Warszawski (1864). Po zamknięciu w r. 1869 Szkoły Głównej i utworzeniu Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego B. powołany został na stanowisko p. o. profesora prawa państwowego. Za rozprawę O znaczeniu prawa międzynarodowego otrzymał na Uniwersytecie Petersburskim stopień doktora (31 V 1872) i został mianowany profesorem zwyczajnym. Po przeniesieniu w r. 1887 na emeryturę pracował gorliwie w Tow. Osad Rolnych i Przytułków Rzemieślniczych w Warszawie. Przy końcu życia brał udział w pracach organizacyjnych Tow. Nauk. Warszawskiego, którego był jednym z założycieli. Współpracował w czasopismach: »Bibljoteka Warszawska«, »Teka Wileńska«, »Dziennik Literacki« lwowski, »Gazeta Polska«, »Niwa« i »Tygodnik Ilustrowany«. Ogłosił drukiem wiele artykułów i broszur. W r. 1864 ożenił się B. z Konstantyną Dębicką, z którą miał trzech synów i dwie córki. Umarł 15 XI 1912 we wsi Jordanowice pod Pruszkowem.
Arch. Ośw. Publ. W.: Akta Ces. Uniw. Warsz. osob. 251; Arch. Skarb. W.: Akta Kom. Emer. 12598. Borowski St., Wydział Prawa Szkoły Głównej (rkp.); Materjały i relacja rodziny; Bartoszewicz J., Ostatnie dni Szkoły Gł., »Tyg. Il.«, W. 1923, 610; Leniek J., Książka pamiątk. 300-let. rocznicy założenia gimn. św. Anny, Kr. 1888.– Tow. Nauk. Warsz.: Akta osob. Białeckiego.
Adam Moraczewski